ávallt skal það vera grænna hinu megin

see more dog and puppy pictures

athyglisverðar staðreyndir um The Rolling Stones

Fyrstu þrjár plöturnar innihéldu bara blús og R&B cover lög og 1-3 frumsamin af keith/Jagger. Á fjórðu plötunni, Aftermath, voru bara lög eftir strákana og allar götur síðan.

S-ið var tekið af Keith Richards fyrstu 14 ár sveitarinnar því þeir töldu að Keith Richard væri meira pop. Að það hljómaði betur.

Brian Jones var frumkvöðull að stofnun hljómsveitarinnar en lést árið 1969.

Jagger og Jones áttu að hafa tekið nokkrar veltur í heysátunni skv heimildum. Það skapaði spennu milli þeirra og Jagger líkaði aldrei við Jones eftir það.

Bítlarnir voru gerðir út sem vel klæddir englar sem allar tengdamömmur myndu vilja sem tengdasyni en The Rolling Stones voru markaðsettir sem akkurat andstæðan við það.

Eftir stríðsárin reyndu stjórnvöld í Bretlandi að stýra ungviðinu af vinnumarkaðnum svo fyrrverandi hermenn sem voru á heimleið myndu hafa einhverja vinnu við komuna heim. Það var því lögð mikil áhersla á að krakkar myndu halda áfram að læra eitthvað framhalds nám. Frá árunum 59-62 voru því táningar eins og Keith Richards, John Lennon, Ray Davies, Pete Townshend, Jimmy Page, Ron Wood og David Bowie allir í breskum listaskólum fyrir vikið.

Mick Jagger gékk hins vegar í The London School of Economics.

lélegt prósentuhlutfall

Er byrjaður að lesa ævisögu Keith Richards. Er kominn að árinu 1963 þegar allt fór af stað hjá þeim.

Ég kíkti yfir skífurnar þeirra á wiki til að tékka hver væri veigamest. Kom mér á óvart að allar þessar 22 skífur (24 í usa) innihéldu bara um 1-2 þekkt lög. Það er engin afgerandi plata sem stendur upp úr ef maður miðar við hve mörg þekkt lög séu á þeim.

Þetta sannast með því að kíkja á safnplötuna forty licks frá árinu 2002. Þar eru 25 fræg lög af 40. Rétt rúmlega eitt lag á skífu í gegnum árin. Með fræg meina ég að nánast hver sem er myndi þekkja lagið.

Svo sem ekkert slæmt að eiga 25 mjög fræg lög en samt.....kannski ekkert spes miðað við 47 ára feril.

Stephen Fry

Hef verið að horfa á ferðaþátt Stephens Fry á mánudagskvöldum á rúv. Hann er frekar skemmtilegur. Hann er svo rosalega gay. Mjög propper og ruglar oft kanann með breskum hreim og orðalagi.

Hann er sem sagt á ferðalagi um usa og er að kynna sér menninguna þar. Sjötti og síðasti þátturinn er næsta mánudag.

Ég er að niðurhlaða öðrum þáttum sem hann stjórnaði. Þeir nefnast QI og virðast vera frekar fyndnir.

Getraun

Vitiði hvað næst besti skíðagöngumaðurinn í Finnlandi heitir?
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Narti Halana (narta í hælana)

morgunæfingar

Ég get ekki sagt ykkur hve hressandi það er að vakna kl 5:20 og mæta á æfingu kl 6.
Svo ég reyni mitt besta þá.........EKKI SVO MIKIÐ.

Það er svo erfitt að rífa sig upp. Hausinn á mér hugsar alltaf það sama: ,,blessaður vertu, þetta er nú meira ruglið, sofðu bara lengur og málið dautt."

Mér tekst nú samt alltaf(lesist oftast) að blekkja hugan og stekk upp og fæ mér seríós. Vélin vaknar við það og dagurinn byrjar.

duel to the death

see more Lolcats and funny pictures

Nördzer

Ég fílaði bláu skífuna með Weezer mikið á sínum tíma(1994).
Hápunktar: My name is Jonas, the world has...., Undone the...., Say it ain't so og það besta only in dreams.

Svo kom Pinkerton(1996) og toppaði hana. Brakandi góð.
Hápunktar: Tired of sex, Across the sea, the good life, el scorcho, Pink triangle og falling for you.

Gærna albúmið(2001) var líka fínt. Síðri, en samt ágæt. Þrjár góðar skífur og enn í góðum málum.
Hápunktar: Don't let go, photograph, Islands in the sun, simple pages, O girlfriend.

Svo kom maladroit(2002) sem sökkaði. Obligatory að sökka smá líka, þetta getur ekki allt saman verið dans á rósum. Fíla bara lagið slob.

Make believe(2005) er líka léleg. Samt skárri en maladroit.
Einu lögin eru This is such a pity, hold me og kannski eitt til tvö í viðbót.

Rauða albúmið(2008) er líka lélegt. Þar eru bara tvö góð lög, en ó hvílík lög. Í raun eins og weezer gerast bestir. King og heartsong. Rokka.

http://www.youtube.com/watch?v=s7qJCRpofdU

http://www.youtube.com/watch?v=-VBvM33UX3Y

Ratitude(2009) er léleg.

Þannig að.....tvær brilliant skífur, þriðja platan góð en næstu fjórar sökka. Góður ferill? Harla.

ps svo eiga þeir gott kover af the weight sem kom út sem aukalag á rauðu skífunni.

....nei bara svona ef einhver hafi verið að velta þessu fyrir sér. Ofangreind upptalning kallast Músíkkus Pervertnus á latínu.

Amazon

Ég pantaði nokkrar bækur á Amazon um daginn. Þær eru in transit eins og skáldið sagði.

---Strange Fascination: David Bowie - The Definitive Story
But of course. Hvernig var annað hægt. Bíð spenntastur eftir þessari.

---I am Ozzy.
Ætti að vera áhugaverð lesning. Gæjarnir í Mötley sögðu meira að segja að hann væri svæsnari en þeir í ruglinu. Og þá er mikið sagt því aðrir rokkarar segja að Mötley séu fáránlegir.

Mötley sagði t.d. söguna af því þegar Ozzy vippaði slátrinu út fyrir framan heilt hótel af fjölskyldufólki og pissaði á gangstéttina. Fór svo á skeljarnar og sleikti pissið upp. Og ekkert mini sleikingar heldur eins og hann ætti lífið að leysa. Svo skipaði hann Nikki Sixx að gera slíkt hið sama. Þegar Sixx var búinn að pissa og ætlaði að sleikja þvagið upp þá henti Ozzy sér niður og sleikti það upp fyrir hann. Eins og ég sagði, case.

---Metallica: All That Matters
Obligatory lesning skilst mér. Þar sem maður var nú rokkari í leðurjakka(með hliðar kögri) á yngri árum þá er þetta bara skyldulesning. Likkan mar.....þeir áttu ágætis spretti.

---The Time Traveler's Wife
Þar sem ég var að panta bækur hvort eð er þá kíkti ég á það sem var vinsælast og remotely minn stíll og keypti það. Veit ekkert um þessa bók. Nokkurskonar blint stefnumót bara.

The Dirt

Ég er búinn með the Dirt sem er um Mötley Crue. Hún er snilld. Hún er fyrir alla sem ólust upp við að hlusta á hljómsveitir eins og Guns og likkuna. Þarft ekkert að fíla Mötley. Ekki fíla ég þá. Þeir sjúga feitan gölt. En að lesa um þá var mjög gaman.

Held að flestir á mínum aldri sem ólust upp sem rokkarar muni fíla þessa bók. Þegar maður var yngri vildi maður alltaf lesa um og kynnast þessu rokkara líferni. Hér er það beint í æð.

Ég tala nú ekki um ef menn fíluðu allar þessar hommalegu glamrokk sveitir eins og Poison, Whitesnake, Slaughter og Skid Row. Sem og sveitir eins og AC/DC, Aerosmith, Alice Cooper, Cheap Trick, Cinderella, Def Leppard, Hanoi Rocks, KISS, New York Dolls, Queensryche, Quiet Riot, RATT, Scorpions, T.Rex, Van Halen og W.A.S.P.

Allavega þá er ég byrjaður á Keith núna. Hún byrjar hægt. Hún verður að sjálfsögðu mun rólegri og líklega síðri bók en the dirt. But not to worry.....ég er búinn að panta á Amazon fleiri bækur.