Harður heimur fyrir lítinn pung

Fór með Sebas í klippingu í morgun. Það gékk mjög vel.

Það sem gékk síður vel var að láta hann skilja að við þyrftum að geyma sleikjóinn sem hann fékk í verðlaun þangað til eftir leikskóla.

Hann var sárasti litli maður í heimi. Augun fylltust af tárum og það blikaði í þeim sorg sem aðeins lítill duglegur drengur getur upplifað eftir að hafa orðið viðskila við verðlaunin sín fyrir að hafa verið duglegur.

Ég skil hann mjög vel. Þetta var ekki réttlátt. En hvað getur maður gert. Þetta er harður heimur. Ég sit núna og japla á sleikjónum hans. Djók.

Mér leið nú bara ílla fyrir að hafa skrifað þetta. Ég endurtek...djók.

Ekki gat ég látið hann fara í leikskólann með sleikjó.

Ég sat í góðar 10 mínútur út í bíl fyrir framan leikskólann og útskýrði þetta fyrir honum þar sem hann hágrét. Ekki frekjulega, heldur innilega.

Ég náði honum á mitt band þegar ég greindi frá því að það gengi ekki að fara inn til allra krakkana með sleikjóinn því þá myndu þau öll vilja fá að smakka.

Með ekka samþykkti hann að það yrði nú ekki sniðugt. Á endanum sættumst við á að geyma hann í bílnum með það skilyrði að ég kæmi hlaupandi og næði í hann á eftir með sleikjóinn í hendi.

Athugasemdir

[Esteban Oliviero (IP-tala skráð) 26.3.2010 kl. 00:21]

Mundi hann eftir sleikjónum (vont orð) þegar þú komst að sækja hann?

[Sigursteinn Ingvar Rúnarsson, 26.3.2010 kl. 00:24]

Þegar ég kom að ná í hann tók hann sprett til mín og hrópaði ,,pabbiiii, sleikjóóóóó"

Já, hann mundi sko eftir honum.