Sveitaballa strategía litla mannsins

Í gamla daga þegar ég og félagar vorum enn blautir á bakvið eyrun fórum við oft á sveitaböll. Enda Frá Blönduósi, hápunkti siðmenningunnar.

Á svona alvöru sveitaböllum, ekki svona lame ass shittí skítamórals böllum eins og krakkarnir á mölinni voru vön, var tekið á því. Það voru meiri líkur en ekki að lenda í slagsmálum, eða allavega að horfa og hvetja áfram.

Þarna var farið inn á staðinn með fulla vínflösku í einni og ef þú varst heppin, koma út með eitt stykki tjéllingu í hinni. Menn með fullar bokkur í hendi, ráfandi um.....asking for trouble.

Menn lifðu hátt og fóru mikinn.

Í seinni tíð, eru allir orðnir veraldarvanir og fluttir á mölina. Ekki fyrr en nú eru hernaðarleyndarmál uppljóstruð um hvað virkilega fór fram á svona sveitaballa vettvangi.

Eitt slíkt var gert opinbert í gærkveldi.

Kemur á daginn að svona staður var ekkert grín fyrir menn undir 1.70cm á hæð. Pétur er kannski lítill, en hann er með stærsta hjarta sem ég veit um.

Hann þurfti að fara á sveitaball með þétt planaða strategíu, rétt til að lifa kvöldið af. Litlir menn voru bara traðkaðir niður ef þeir sýndu einhver veiklumerki.

Það var með þetta að leiðarljósi sem okkar maður exekjútaði þaulskipulagt plan frá fyrstu sekúndu er inn var komið.

Hann sperrti kassann út er best gat við innkomu á staðinn. Með dry vodka í einni hendi, vel upplyfta svo menn gætu séð að þarna var nagli kominn inn.

Hann horfði stíft áfram og skimaði yfir mannfólkið.

Hann kom auga á stærsta manninn þarna inni. Manninn sem mönnum stóð ógn af. Manninn sem var líklegastur til að vera aðalleikari í uppþotum kvöldsins.

Hann fór rakleiðis til ofangreinds manns, horfði í augun á honum og bauð honum upp á drykk.

Þá gat minn maður andað rólega, vitandi að hann hefði stærsta manninn á sínu bandi.

Kvöldið klárt.

Hreinn Loftsson

Það var einu sinni að Kári Stefánsson var í teiti þegar hann gaf sig á tal við hinn umdeilda Hrein Loftsson sem var viðloða við fyrirtækið Baug sem Jón Ásgeir og co eiga.

Kári talar náttúrulega með hálf amerískum hreim. Maður með mjög mikið sjálfstraust og hávaxinn í þokkabót. Hann getur verið soldið yfirgnæfandi og yfir höfuð almennt scary.

Hann vindur sér beint að Hreini og ber fram þessa einföldu en jafnframt áköfu spurningu.

,,Hvernig fýla kemur eiginlega þegar þú prumpar, Hreinn Loftsson?"

True story.

Drago

Fór út að hlaupa í gær. Hljóp í 10 mín út að nes kirkjunni. Tók 3 spretti upp tröppurnar sem eru þar nálægt. Tók session í 10 mín, armbeygjur,klemmu-magaæfingar, skæra-magaæfingar og sitthvað fleira. Skokkaði svo til baka.

Þetta var helvíti gott session. Það var erfitt að fara aftur af stað og lærin sviðu. Það var því viðeigandi þar sem ég streyttist áfram heim á leið, þreyttur og úrvinda, að Foo Fighters skildu skyndilega byrja í eyrunum.

Ég hljóp því erfiðlega á móti vindi og hlustaði á textann ,,there goes my heroe, watch him as he goes"

Og ég bara..JEEEEEEE that´s ME baby!!!!!!!

Tók svo sæmó djamm með strákunum eftir þetta. Frekar lame kvöld, sennilega útaf því að mánaðarmót nálgast. Ekkert um að vera. Því fór ég bara snemma heim. Klukkan 05.

díamm

Stefnan er tekin út í kvöld. Ekkert hrun heldur bara að fá sér smá, með möguleika á djammi.

Svo endar þetta pottþétt á að fara á 101 í long island ice tee, svo b5 svo kaffibarinn. Þá kæmi ég heim um kl 6-7 eða svo. Spurning um að sleppa þá bara Boot camp æfingunni kl 9 um morgunin eftir! hmmmmmm

Eða þá bara að gera ekkert í kvöld, taka BC um morguninn og taka svo á því á laugardagskvöldinu?

Sjáum til hvað tönnin og lil Pep segja um þetta. Ég læt þá vanalega bara ráða þessu. Enda er ég bara aðallega að sækjast eftir félagsskap þeirra og vina og í raun sama um hvert er farið.

Ljósleiðari

Droppaði pungnum til Péturs á meðan ég fór til Grjóna í klippingu. Vill nú meina að þetta hafi verið meira svona ráðlegging og fínpússun í staðin fyrir klippingu.

Við vorum sammála um að taka lítið af makkanum til að rústa ekki mójóinu eins og síðast.

Þetta er orðið svo mikið vesen mar!

Fór svo til Péturs í smá chill. Það komu vodafone gæjar til hans og þræddu ljósleiðara um íbúðina. Þeir hlógu að mér þegar ég sagðist vera með net frá símanum 16mb hraða. "þá ertu að láta taka þig í þurrt".

falleg tilhugsun.

Spurning um að tékka hvort þessi ljósleiðari sé málið.

Siggi Camp

Tók hjólarúnt í kvöld í staðin fyrir að sitja í sófanum og refresha facebook.

Beið eftir Pétri á Ægissíðunni. Hafði ekkert betra að gera og tók því æfingar session a la Boot Camp þarna í grasinu.

Klemmu maga æfingar, armbeygjur, hopp og skvatt.

Svo kom Pedro og við hjóluðum útá nes, upp að kirkjunni. Ég tók svo spretti upp tröppurnar þarna sem liggja niður að sjó-leveli.

Hjóluðum svo útá Gróttu þar sem ég tók annað session. Stífara, þar sem Pétur rak mig áfram.

Lölluðum svo heim en tókum einn góðan sprett.

Mjög sáttur við að hafa bætt upp fyrir að missa af[lesist, sofið frameftir] Boot Camp í morgun.

Það var viðbjóðslega gott veður í kvöld. Vildi óska að þetta væri alltaf svona. Þá væri þetta tekið öll kvöld. Ætla samt að reyna að fara oft þrátt fyrir shittí veður.

kringluPétur

Vorum heimar feðgarnir. Hann er enn pínu slappur og með hor. Samt hress.

Ákvað að fara á rúntinn með Pétri og Emil til að komast aðeins út. Fínt fyrir punginn að fá smá frískt loft.

Fórum í kringluna.

Pétur hefur svo góða nærveru að börn laðast að honum. Sebastian dýrkar hann.

Vanalega fer hann úr einu tæki í annað og varir í allt að 15 mín í hverju fyrir sig. Núna elti hann bara Pétur og var mjög meðfæranlegur.

Mjög fyndið. Og hentugt.

?

Hvort segir maður
Einhvern vegin eða Einhvern megin eða hvorugt?

Hjólalabbi

Fór út að hjóla í gærkveldi með Peter Gabriel og Skin á eyrunum. Sweet.

Löllaði í hægagangi niðrí miðbæ og tók nokkra rúnti þar. Still sweet.

Fann skyndilega eitthvað hrærast í maganum og ákvað eftir drykklanga stund að halda heim á leið. Not so sweet.

Hafði gúffað ónefndu nammi í mig í massavís rétt áður en ég fór út.

Það veit aldrei á gott.

Ég tók sjóleiðina heim. Grandaleiðina. Var kominn að ánanausti þegar allt stefndi í ógöngur. Þetta átti klárlega ekki eftir að halda.

Tíminn var ekki á mínu bandi.

Countdown to disaster

Mér leið eins og Jack Bauer í 24. Nema hvað ég hafði ekki þann munað að hafa 24 tíma, heldur sirka 2,4 mín til að koma mér heim á Gustavsbergið.

Ég setti í fimmta gír. EN. Ég þurfti að passa mig á því að reyna ekki of mikið á mig í leiðinni.

Ég köttaði í gegnum grandahverfin. Eftir því sem ég átti minna eftir, því meiri þrýsting fann ég.

Það er alltaf þannig einhvern vegin. Því nær sem maður er loka áfangastað því meira áríðandi verður þetta. Eða....því hraðar hleypur maður.....þið kannist við þetta.

Ég henti hjólinu inn, bankaði, því ég hafði ekki tíma í að ná í lyklana, reytti af mér fötin og rétt náði að skutla mér á setuna þegar......já......sagan endar hér.

FIN

Húkkarinn feilar

Er að lesa ævisögu Péturs Kristjánssonar. Húkkarans. Hvar og hvernig sem er, ekki stendur á mér, ég er kominn í gamla formið. Eins og skáldið sagði.

Sæmilega áhugaverður maður en my ó my hve ílla þessi bók er skrifuð. Það er varla hægt að pára sig áfram í henni.

Það er eins og bókin sé skrifuð með það eina markmið að koma Pétri í gegnum purgatory. Hann er svo lofaður að það er fáránlegt.

Hann er bara besti maður sem uppi hefur verið skv höfundi. Gott og blessað, en hræðilega leiðigjarnt að lesa lofgjörð til lengdar.

Svo til að toppa léleg skrif þá notar hann mikið af þessu misfyndna slangri sem Pétur notaði. Grílna jakki, sjúk grimmheit og slíkt sem er mjög leiðinlegt aflestrar.

Ég hangi samt enn í þessari bók, einvörðu til að lesa um bransasögur. Manni grunaði nefnilega að Pétur hefði að geyma góðar sögur úr senunni.

Svo er líka bara ekkert annað bitastætt að lesa.

Ég nota hana sem klósettbók.