Völvan ÉG

Lagið hér að neðan eftir Billy Corgan er það fyrsta í röðinni af 44 yfir næstu tvö ár. Hann ætlar að gefa út lag á sirka 2-4 vikna fresti, fríkeypis á síðunni sinni og í lokin selja þetta svo í einhverjum pakka díl uppá söfnunargildið. Sá pakki á að heita Teargarden by Kaleidyscope. Töff.

Hvað hef ég verið að tala um síðastliðin 5 ár? hmmmm?

Kannski bara nákvæmlega þetta!

Ég hef verið að advókeita fyrir nákvæmlega þessari aðferð. Þetta er pæling sem Lennon var í. Að byrja bara að gefa út lag á viku fresti eða svo (2-4 vikur kannski skynsamlegra) og halda sig við það. Nokkurs konar industrial aðferð þar sem listamaðurinn er bara að gera konstant list.

Ekki ósvipað málurum. Þeir juggla ekki 12-15 málverk, dunda sér í þeim í 2-3 ár samtímis og klára þau svo á sama tíma og gefa út eins og um geisladisk væri að ræða. Meira kannski 1-3 í einu og klára hvert og eitt fyrir sig.

John Frusciante var með svipaða industrial hugmynd á sínum tíma. Hann gaf út 5-10 lög á nokkra mánaða fresti. Ekki eins en svipað, þar sem hann vildi koma stöffi konstant út til leikmannsins.

Plata,skífa,diskur og slíkt er bara úrelt fyrirbæri. Núna hlustum við bara á þetta lag frá lagi. Maður gerir playlista, mixdiska eða whatever. Safnar saman góðum lögum með mismunandi flytjendum, þrýstir á play með malibu leche í einni og flatböku í hinni.

ps. lagið a song for a son er samið um soninn sem hann eignaðist aldrei. Enda er hann barnlaus. Líka um samband hans við föður sinn, sem var ekkert spes.