white lies

Er búinn að hlusta soldið á white lies og líkar vel. Áttaði mig á því hvað það var sem heillaði mig við þessa hljómsveit. Það var botninn. The mid section. Trommurnar og bassinn.

Sjaldan hef ég heyrt band með þvílíkt vel leikandi mid section.

Trommarinn fer á kostum á þessari skífu sem og bassaleikarinn.

Þeir gera þetta.

Ég hef oftast verið gítar og radd þenkjandi hlustandi en þetta kom sem gusa úr heiðskíru.

Augljósir hittarar eru Farewell to the fairground og EST. Svo erum við að tala um lög númer 5 og 7 sem eru sterk. Beisikklí ertu solid frá lagi 1 til 8 og hin tvo eru svo ágæt.

Ps. mæli svo með La roux sem er reyndar á skjön við minn tónlistarsmekk en við getum sagt að hún sé undantekningin sem sannar regluna.