Barátta lífsins

Við erum komnir heim eftir klukkutíma aðlögun á leikskólanum.

og ég segi bara O-M-G

Þvílíkt samfélag af litlu fólki sem gerir ekkert annað en að verja eignarétt sinn og dreifa hori útum allt.

Þarna var allt litróf samfélagsins mætt. Feiti gæjinn með hor, gáfnaljósið með gleraugun og hor, vinsælu stelpurnar með hor, prakkararnir með hor, grenjuskjóðurnar með hor.

Sebastian var bara á chillinu. Ekkert mál. Hjólaði og lék við krakkana sem voru ekki upptekin af því að drukkna í hori. Ánægður með hann. Þegar leiðinlegu pjakkarnir komu og reyndu að bögga hann þá horfði hann bara á þá með vanþókknun og ýmist hjólaði bara áfram eða bara virti þá ekki viðlits, hunsun dauðans.

Hann vildi í raun ekkert fara. Ég þurfti að halda á honum út. Konurnar voru ekkert á því að brjóta reglurnar!!!! Aðlögun í dag er einn klukkutími og á morgun tveir tímar. Hana nú. Ég hélt að markmið aðlögunar væri nú að láta barninu líða sem best með að venjast leikskólanum og öðrum krökkum.

Sebastian hefði getið gengið þarna inn og verið allan daginn. Ekkert mál.

Nei, nei, í dag bara einn klukkutíma og á morgun tvo. Það má ekki brjóta reglurnar.....Talandi um að vera inní kassanum.

Annars fannst mér fóstrurnar vera bara fínar. Veittu Sebas athygli og voru elskulegar.