Gamall

Maður veit að maður er orðinn gamall þegar maður byrjar skyndilega að fíla Bruce Springsteen. Maður.

Ákvað í eintómu kæruleysi að tékka á nýja disknum hans þar sem ég hef aldrei tékkað á honum yfir höfuð. Þetta er náttúrulega bara aulatónlist en röddin í honum er það sem heldur manni við tækið. Músíkkin sem slík er bara nobody´s riffarar sem auðvelt er að rigga upp á korteri. Ekkert clever indí gáfumanna rokk þarna.

Það er hins vegar þessi rödd og það sem býr að baki. Menn vita alveg fyrir hvað hann stendur, working class hero og bandaríski draumurinn uppmálaður. Rámur angurvær gráa fiðrings töffari.

Ég skrifaði diskinn og hef hann í bílnum undir dulnefni svo engin komist að þessu. Ef þið rekist á disk merktan Brúskí Karamba þá er það ekki hann.

Eða Ebrú Ebrí tí (Bruce Springsteen á spænsku)

Spánverjinn er nefnilega snilingur í að bera fram enskuna. Dæmi:

lo rolinne dó (Rolling Stones)

lo emassi púmkí (Smashing Pumpkins)

lo bíte (The Beatles)