Worst case scenario

Sennilega það neyðarlegasta sem ég hef lent í er hið fræga atvinnuviðtal árið 2000.

Það var þannig að ég var staðsettur á Spáni og í leit að atvinnu. Þar sem maður var nú ungur, óreyndur og hafði lítið til að láta á ferilskránna á þeim tímapunkti, fannst mér alveg tilvalið að ýkja þá fáu hæfileika sem ég bjó yfir.

Ég kom af tungumálabraut MA og ýkti því tungumálakunnáttu mína í öfgar og sagðist vera vel talandi á skandinavísku tungumálunum, þýsku og frönsku. Einnig reiprennandi í ensku og spænsku. Staðreyndin var reyndar þannig að ég hafði lært ofangreind tungumál en hafði einungis grunnkunnáttu í málfræði í dönsku,þýsku og frönsku. Ensku og spænsku var ég með í vasanum en samt ekki eins vel og ég hélt.

Ég fékk símtal frá Helle Hansen bílaleigufyrirtæki staðsett við flugvöll Málaga. Ég mætti í viðtalið fullur sjálftrausts og var vísað strax inn til forstjórans. Viðtalið byrjaði á spænsku sem var ekkert sérstaklega auðvelt fyrir mig þá. Ég hafði talað tungumálið í 3-4 mánuði og alls ekki nógu vel til að fara í atvinnuviðtal þar sem notuð eru sérhæfðari orð en ella.

Forstjórinn var frekar þurr á manninn og spurði fljótt um ensku kunnáttu mína og þóttist ég nú vera talandi sem innfæddur á þeirri tungu, enda fékk strákurinn 10 í samræmdu á sínum tíma, hehe. Við skiptum yfir á ensku og það kom fljótt í ljós að mín skólabókarenska var frekar þunn og náði ekki að heilla einn né neinn, sérstaklega í ljósi þess að það kom á daginn að forstjórinn var enskur. doh.

Á þessum tímapunkti hafði maðurinn séð unga strákinn sem sat sér á móti klúðra þeim tveim tungumálum sem hann sagðist reiprennandi í. Ég get aðeins ímyndað mér hvernig að hann hugsaði með sér hvernig í ósköpunum hin þrjú tungumálin kæmu eiginlega út.

Hann sagði mér sposkur að hinkra aðeins og fór út af skrifstofu sinni skyndilega. Ég andaði léttar og þerraði svitan af enninu og restinni af líkamanum. Þegar forstjórinn snéri aftur inn á skrifstofuna var maður með honum í för. Þeir settust niður og forstjórinn kynnti til leiks undirmann sinn að nafni Jörgen. Hann var þýskur. Hann var þarna inni til að tala við mig á þýsku og kanna kunnáttu mína á hans móðurmáli. SARGASTI.

Hann byrjaði mjög einfalt og spurði mig eitthvað um Schjúlenn. Ok, ég skildi það sem þannig að hann vildi vita hvar ég gékk í skóla og lærði þýsku. Ég mumblaði eitthvað um Schola Akureyrensis og deutsche GE lernen. Ég snéri fljótt í enskuna og afsakaði hve ryðgaður ég væri.

Ég man ekki alveg hvernig þetta hélt áfram eftir þetta, þetta er allt í móðu frá þeim tímapunkti. En niðurstaðan var sú að ég ætlaði að snúa mér aftur að skólabókunum og læra þessi tungumál aðeins betur áður en hefði samband við fyrirtækið aftur.

En þótt mikil móða hvílir yfir restinni af viðtalinu þá er mér þó ógleymanlegt hvernig ég yfirgaf skrifstofuna. Ég stóð upp og kvaddi Jörgen og forstjórann með þvölu handarbaki og dreif mig að hurðinni. Ég vildi nánast hlaupa þaðan út og var því í frekar hröðum skrefum þegar ég opnaði hurðina. Það vildi ekki betur til en svo að hurðin sem ég opnaði var skápur og ég var kominn hálfur inn þegar ég fattaði að þaðan kæmist ég ekki langt út úr skrifstofunni. Ég snéri því fljótt við og án þess að líta upp til að horfa í andlit þeirra beggja, sem voru örugglega við það að rifna úr hlátri, rikkti ég í hina hurðina sem var þarna við hliðiná og var fegin að sjá fullt af fólki og útidyrahurðina.

Þetta var mitt fyrsta og eina atvinnuviðtal á Spáni.

Athugasemdir

[Kári Tryggvason, 20.5.2008 kl. 15:04]

Þetta er alger snilld. Þú hugrakkur að deila þessu með okkur.

[Sigursteinn Ingvar Rúnarsson, 20.5.2008 kl. 18:05]

takk