Veður

Í nótt byrjaði ég skyndilega að dreyma síðari heimsstyrjöldina. Klukkan 6 rumskaði ég svo og áttaði mig á því að úti var hið mesta þrumuveður sem nokkur maður á jarðríki hefur nokkurn tíman upplifað. (kannski smá ýkjur, en allavegana var þetta rosalegt).

Þrumur og eldingar með nokkra sekúnda millibili. Þegar maður heyrir þetta þá fyllist maður lotningu og ótta samtímis. Þetta er eins og að vera á stór tónleikum og standa við hliðiná hátalaranum þar sem bassinn dúndrast í gegnum líkamann og beinin verða að dufti.

Mjása stóð ekki á sama og Sebastian hrökk nokkrum sinnum upp. Ég dró sængina yfir hausinn af hræðslu á meðan að María svaf þyrnirósarsvefni enda öllu vön.

Þetta hljómar kannski eins og þessi típíska klisja, en þetta virkilega var rosaleg upplifun.

Það eru allir grátandi í Andalúsíu því þessir söfnuðir geta ekki farið í skrúðgöngurnar á meðan það rignir. Það koma daglega fréttir af börnum og fullorðnum mönnum grátandi af vonbrigðum þar sem þau hafa verið að bíða í heilt ár eftir þessu og í sumum tilvikum þá er þetta annað árið í röð sem ekki er hægt að fara út með trönurnar. Óheppin.