úúúúúhhhhh......aaaaahhhhhh

aaaahhhhh það er svo gott að vera nýkominn úr ræktinni. Svo góð tilfinning, ekkert jafnast á við að taka vel á. aaaaahhhhhhhhhhhh.................[skrík í hjólbarða]....uuuuNEI!

Það er ömurlegt. Ég fokkin hata ræktina. Það er sennilega það næst leiðinlegasta sem ég geri. Fylgir fast á hælana á að horfa á Judging Amy á skjá einum.

Og ég finn aldrei þessa sælu tilfinningu eftir ræktina eins og allir eru að tala um. Þetta er bara pjúra hell allan tímann.

Jú, reyndar fann ég smá sælu tilfinningu einu sinni eftir Boot Camp hér um árið. En mig grunar nú að það hafi frekar verið eitthvað í sambandi við að vera bara feginn að vera á lífi og að hafa komist þaðan út óskaddaður.

En...maður lætur sig hafa það. Maður verður jú að reyna að viðhalda þessari neikvæðu fylgni milli magans á mér og Betu. Hennar stækkar og minn minnkar.

Það sem heldur mér gangandi er Lost Prophets lagið last train home. Og svo Chevelle með send the pain below. Og Sign. Og Discovery Channel.