Hringferð: Dagur eitt, seinni partur

.....þarna vorum við sem sagt bara vopnuð myndavél, góða skapinu, pepsi max og nammi á leiðinni hringinn. Bara með fötin sem við vorum í, og í mínu tilfelli öll orðin blaut, með hálf hlaðin ipod EN ég með Paddington jakkann minn(sem átti eftir að koma að góðum notum síðar í sögunni).

Á þessum tímapunkti var klukkan að ganga kvöldmatur. Við stoppuðum því á Kirkjubæjarklaustri í sjoppunni þar.

Ég fór í blautu fötin og vippaði mér inn til að fá afgreiðslu innan um alla þessa túrhesta. Ég bað um sveittasta ostborgarann mínus laukur og by golly það var einmitt það sem ég fékk.

Við settumst niður á borð til að snæða.

Ég byrjaði instantlí að finna þessa líka funký svitalykt. Ég lyktað af sjálfum mér. Ekkert. Ég laumaðist til að lykta af Betu. Ekkert. Var það sveitti ostborgarinn? Nei. Þá var það bara gæjinn á næsta borði sem var svona sveittur. Ok champ, hugsaði ég, you can do this!

Borðandi mat í steikjandi svitafýlu er ekki mín hugmynd um ánægjulega stund. En ég lét mig hafa það. Þetta var jú ferðalag og allir að gera sitt besta.

Ég var alveg að verða búinn með borgarann þegar gæjinn prumpar!

I kid u not.

Ég stóð instantlí upp, tók allt draslið af borðinu og fór út.

Fokkin túristar. Eyðileggjandi allar máltíðir fyrir mér. Hata það.

To be konuteddid.....