Ævisaga

Er að lesa ævisögu David Bowie og hún er ein sú besta sem ég hef lesið. Fáránlega ítarleg, hlutlaus og laus við alla dýrkun og stæla.

Bókin heitir Strange fascination.

Það er bara eitt sem böggar mig. Höfundurinn talar svo rosalega niður til sölumennsku. Þá meina ég að hann er bara ekki að gúddera þegar Bowie gerir eitthvað sem vitað er að aðdáendur vilja.

Eins og t.d. að halda tónleika og taka gömlu slagarana og slíkt. Eins og það sé ekki nógu listamannslegt. Of mikið sell out.

Og eins og þegar hann fékk áhuga á drum n bass stefnunni sem var vinsæl 95-98 og gerði þannig plötu. Þá fannst höfundinum Bowie vera bara að geðjast aðdáendum.

Í fyrsta lagi þá fílaði hann bara þessa stefnu á þessum tíma
Í öðru lagi....hvað er svona hræðilegt við að geðjast aðdáendum?

Er það eitthvað slæmt?

Það er svo fyndið þetta listamanna snobb, eða bara snobb yfir höfuð. Mér finnst það svo mikill vanþroski.