Villupúki

Vil bara koma á framfæri soldlu sem ég hef eiginlega aldrei minnst á en alltaf ætlað að árétta.

Fyrir þá sem ekki þekkja mig (allir nema kannski 4) þá á ég það til að taka mér bessaleyfi fyrir allskonar hlutum. Alhæfa og slíkt þegar best lætur við.

En það var nú ekki það sem ég ætlaði að segja frá. Punkturinn í þessari færslu er að gefa crucial upplýsingar um mikilvægi færslna.

Þið getið alltaf séð hve mikið mér er niðri fyrir varðandi það stöff sem ég skrifa um útfrá fjölda stafsetningavillna.

Ef mér er heitt í hamsi eða passionate yfir einhverju þá má yfirleitt gefa sér að það læðist allavega nokkur hundruði villna í efnið.

Þá er ég bara í ham og nenni ekki að vanda mig.

Svo ætti líka að vera augljóst að ég tek mér laxnessleyfi á ýmsum orðum og skrifa þau eftir eigin háttarlagi. Orð eins og dreingur, einginn, soldill, uppá, íllur(með Í ekki i) og slíkt sem mér finnst lúkka betur.

Hins vegar öll mistök með af/að eða fjölda n-a í orðum er algjörlega óviljandi og skrifast á vanþekkingu mína eða skort á áhuga á íslenskri stafsetningu.

Eitt að lokum. Mér finnst við ættum að hafa þrjú l í gangi. Það er nefnilega hægt að segja ,,hala" eins og belja er með hala. Svo er hægt að segja ,,Halla" eins og í beygingunni ,,um Halla"....(hér er Halli, um Halla, frá Halla...). Að lokum er hægt að segja Halla eins og kvennmannsnafnið Halla.

Síðasta dæmið ætti, finnst mér, að vera með þrem lll-um.

ps. ef stafrófið væri lengra, myndi meining orðana dýpka?