Alla leið

Hef bæði farið á tónleika og séð í sjónvarpi undanfarið.

Nú veit ég ekki hvort gæði tónlistarmanna hefur hrakað eða hvort aukin þekking mín um tónleikahald og spilerí geri að verkum að ég sjái betur galllana.

Hvort sem það er þá allavega finnst mér það miður

Sá Jet Black Joe í Gamla Bíó og fannst þeir fínir. Samt alveg bersýnilegt að þarna fer band sem hefur þetta ekki að atvinnu.

Þegar þeir voru uppá sitt besta þá var þetta hættulegasta hljómsveit landsins....Evrópu. Voru á barmi heimsfrægðar og tóku þetta alla leið. Guns N Roses Íslands.

Núna svona hálfpartinn var eitthvað hik á þeim. Páll Róskinskrans fór í allar pósurnar og klisjurnar sem frontari bandsins en svona hálf skammaðist sín instantlí 2 sek síðar. Ótrúverðugt.

En kannski skiljanlega, þeir eru ekkert endilega að reyna að vera hættulegir lengur. En ég saknaði þess samt sem áður. Að sjá alvöru performans. Gera eitthvað og standa við það.

Ef þú ætlar að sveifla mjöðmum á sviði þá ætti það að vera með þeim tilgangi að negla grúppíur. Ekki til að dreifa prumpi.

Ef þú ætlar að taka mean ass gítarsóló þá ætti það að vera með þeim tilgangi að myrða fremstu bekkina með handsprengjum. Ekki hurðasprengjum.

Þó voru Palli og Gunni alveg með rokkstjörnulúkkið á hreinu. Það sama get ég ekki sagt um Júníusbræður sem voru á trommum og bassa. Þeir hefðu alveg eins geta verið partur af flíkunum niðrí Golfskála sem hanga á 90% afsláttar slánni. Svo hversdagslegir voru þeir því miður.

Ef þú ætlar að standa á sviði og rokka þá er lámark að líta ekki út eins og Nonni frændi í fermingarveislu.

Þetta var samt drullugaman. Nostalgíutripp.

Svo var ég að horfa á 200.000 naglbíta á 150 ára afmæli Akureyrar. Þeir eru flottir. Lúkka vel. En fyrir minn smekk þá vantaði sárlega annan gítarleikara til að fylla upp í. Þeir eru samt náttúrulega bara þannig hljómsveit. Samt. Gætu verið betri.