RHCP með nýja skífu

Var að skrína nýju skífuna með RHCP. Bara nokkuð fín.

Á meðan konungur alls stígur niður þá hefur annar tekið yfir.

Frusciante nennti ekki að hlusta meira á Kiedes ríma hvert einasta fokkin orð og fór til að einbeita sér að alvöru tónlist. Hvað gerist?

Flea gjörsamlega ónar bandið. Hann er enn meira áberandi en áður. Og ekki var hann beint hlédrægur. Það er hver bassafants línan á fætur annarri. Samt smekklega gert. Ekkert farið yfir strikið í bassarúnki. Passlega mikið.

Kiedes er náttúrulega eins og alltaf veikasti hlekkur RHCP. Rímar allt sem hreyfist og með barnalega texta sem rista ekki djúpt. Fyrir utan eitt lag. Það er með því betra frá þeim.

Brendan´s death song. Það er um félaga þeirra sem lést sama dag og þeir mættu á fyrstu æfingu með nýjum gítarleikara. Þvílíkt lag. Vill ekki skemma það fyrir neinum en....hot-digittí-damn. Það hreyfði allavega við mér. Í ljósi textans og kringumstæðna.

Trommarinn solid.

En þá að máli málanna. Klinghoffer. Arftaki besta gítarleikara okkar tíma. Ekki auðvelt fyrir greyið að koma á eftir Frusciante.

Finnst hann komast sæmilega frá þessu. Fær ekki falleinkun en finnst samt pínu vanta í þetta. Fannst vera gegnumgangandi auðir partar í lögunu, sem að virtust vera til þess eins að lita með gítar. En gaurinn var greinilega með minimaliskar pælingar er varðar gítarrúnk og svona rétt rispaði yfir með ambiance atmói.

Nokkrar flottar rispur á köflum en eins og ég sagði þá vantaði pínu pung og sál sem Frusciante hefði deliverað auðveldlega.

Hlustið á gítarinn á Stadium Arcadium og berið hann saman við þessa skífu. Það var líkt og Frusciante væri með sprengjur í höndunum á Stadium en Klinghoffer lætur sér nægja hurðasprengjur.

Allt í allt....sæmilegasta afurð með miklum bassaþunga, rími og hurðasprengjum. Hápunktur: Brendan´s death song